Follow your dreams. They know the way.
Ik behoor tot de vele personen die nooit iets wint. Nou ja, dat is niet helemaal waar, want soms win ik iets bij de Postcodeloterij. Een ontbijtkoek, een reep Tony Chocolonely en ik heb weleens twintig euro gewonnen bij de Staatsloterij toen ik in een opwelling een lot kocht. Dus ik sla wedstrijden negen van de tien keer over. Maar toen er begin juli tijdens het scrollen door Facebook een oproep voorbijkwam van de Zin in Feelgood schrijfwedstrijd georganiseerd door uitgeverij Luitingh-Sijthoff, bleef ik toch even hangen.
En toen begon het.
Hm… dacht ik toen ik door de voorwaarden scrolde, dat is een leuke uitdaging en ik begon de voorwaarden te lezen. Het winnende verhaal zou in 2022 gepubliceerd worden als E-book en luisterboek en er zou een voorpublicatie in de Elegance verschijnen. Het verhaal moest drie elementen bevatten: een huisje aan/op het strand, een schatzoeker en een gestrand huisdier. Snel zocht ik naar de deadline waarna de moed me in de schoenen zakte. Die deadline was al over drieënhalve week! Ik baalde als een stekker, want hoe kon ik in een paar weken én een verhaal verzinnen én het ook nog een beetje leuk op papier zetten.
Balend sloot ik mijn laptop en gaf mezelf op mijn kop dat ik niet wat vaker op social media zat. Als ik dit eerder was tegengekomen, dan had ik nog mee kunnen doen. Ik besloot de wedstrijd uit mijn hoofd te zetten, maar vreemd genoeg had mijn hoofd iets anders besloten en begon mijn fantasie op volle toeren te draaien. Waar het huisje moest staan dat wist ik wel, ergens in Zuid-Frankrijk. Maar wat voor huisdier moest ik kiezen en erger nog, wie was er tegenwoordig nog schatzoeker? Wat moest ik daar in godsnaam mee? En daarnaast, ik zou toch niet meedoen met deze wedstrijd?
Toen ik de volgende ochtend mijn ogen opensloeg, kwam de wedstrijd direct weer mijn gedachten binnen en leek van plan om daar te blijven zitten tot ik er iets mee zou doen.
Oké, zei ik schoorvoetend tegen mezelf, je mag meedoen, maar dan moet je ook echt meedoen. Dus niet twee weken lang je er vol op storten en dan afhaken omdat je het niet gaat redden. Dat is zonde van je tijd en heel slecht voor je zelfvertrouwen.
En zo geschiedde het dat ik toch meedeed aan de Zin in Feelgood schrijfwedstrijd. Iedere vrije minuut werkte ik aan het verhaal en ik begon er steeds meer plezier in te krijgen. Het gestrande huisdier diende zich aan en ook de schatzoeker verscheen al snel om een belangrijke plek in het verhaal in te nemen.
Na drie weken had ik 24.998 woorden op papier – het maximum was 25.000 – en ik besloot het verhaal in te dienen. Drie dagen voor de deadline. Ik had nog kunnen wat schaven, maar ik raak in paniek als ik precies op de dag van een deadline iets inlever. Geen idee waarom, maar werkgevers zijn altijd heel blij met deze vreemde gewoonte.
De uitslag.
Na ongeveer anderhalve maand wachten brak dan eindelijk de dag aan dat de uitslag bekend gemaakt zou worden. Ik opende het mailtje met zweet in mijn handen en… IK HAD GEWONNEN! Van blijdschap maakte ik een dansje door de kamer en was zo euforisch dat het taartje dat ik mezelf beloofd had na een overwinning helemaal vergat op te eten. Dit was het leukste wat er in het afgelopen jaar gebeurd was. Trots liet ik het juryrapport aan iedereen die het maar wilde lezen en ik kreeg de glimlach niet meer van mijn gezicht.
(Benieuwd naar het juryrapport? Lees het hier.)
De citroen op de taart.
Daarna ging alles in een treinversnelling. Ik maakte kennis met de mensen van de uitgeverij, het manuscript werd geredigeerd en er werd een geweldige cover gemaakt. Er kwam een voorpublicatie in de Elegance en op 11 februari was het zover. De citroen op de taart werd gepubliceerd als E-book en luisterboek. Ik ben er reuze trots op en ik geniet nog steeds van alle mooie reviews op o.a. Hebban en Goodreads.
Mocht je mijn novelle willen lezen: hij is hier te bestellen en natuurlijk via de boekwinkels en online.
