If writing is easy, you’re doing it wrong.
November 2022.
Ik ben weer terug in Parijs. Deze keer voor een maand. De deadline van Rendez-vous op Montmartre komt steeds dichterbij en ik ben nog niet ver genoeg op weg om ook maar één schrijfdag over te slaan. Dus zit ik iedere dag netjes achter mijn laptop te tikken, te schrappen, soms vol zelfvertrouwen, maar ook vaak met een gevoel dat dit het nog niet helemaal is en waarbij het zweet me flink kan uitbreken. Maar ja, dat is het schrijfproces en op het moment dat er een hoofdstuk klaar is en ik het gevoel heb dat het helemaal klopt, dan zijn al die ongemakkelijkheden ook zo weer vergeten.
Regelmatig wordt me gevraagd hoe een maand in Parijs er voor me uitziet. Of ik gedisciplineerd ben en me niet te veel laat verleiden door wat er allemaal buiten gebeurd. Ik moet bekennen, als er iemand niet gedisciplineerd is, dan ben ik het het wel, maar met schrijven lukt het me goed. Waarschijnlijk omdat ik daar echt heel blij van word.
Mijn schrijfritueel.
De dag begint bij mij altijd vroeg. Rond zeven uur sta ik op om direct mijn socials te checken. Daarna ga ik gedoucht en wel achter mijn laptop zitten en werk ik, voor zover het kan, mijn to-do lijst af. Als dat allemaal is afgerond kan ik rustig beginnen met mijn schrijfdag. De ene keer ben ik aan het herschrijven, de andere keer check ik het plot voor de zoveelste keer of lees ik alle hoofdpersonages – het zijn er tenslotte drie in deze serie – nog eens apart van elkaar door om te kijken of hun ontwikkeling de juiste richting op gaat.
Rond het middaguur wordt ik onrustig, ik zit dan al zo’n vijf uur te schrijven. Vooral als het buiten droog is en het zonnetje schijnt, ben ik makkelijk in verleiding te brengen. Dan denk ik aan de mooie parken hier in Parijs, het water dat schittert in de Seine, de terrasjes en hoe heerlijk het is om buiten te zijn. Op dat moment heb ik altijd wel een smoesje om eropuit te gaan. Of ik wil iets fotograferen, een locatie voor mijn boek bezoeken of het nieuwe eettentje op de hoek uitproberen, altijd is er wel iets waardoor ik geoorloofd vanachter mijn laptop vandaan mag komen. Het gekke is dat ik mezelf eigenlijk nooit toesta om gewoon naar buiten te gaan omdat ik dat fijn vind.
Na de wandeling ga ik weer aan het werk en schrijf ik meestal door tot een uur of zes. Dan gaat mijn laptop uit, ook mijn mail, waarna mijn avond begint. Ik houd de avonden bewust vrij, dat beetje ontspanning heb ik echt nodig. Ik kijk een serie of film, lees wat of bel met een vriendin om daarna vroeg naar bed te gaan, wat geen straf is, want ik ben gek op slapen!
Is het niet saai zo in je eentje?
Ook deze vraag wordt me regelmatig gesteld en hier kan ik volmondig nee op antwoorden. Doordat ik schrijf op de plek waar het boek zich afspeelt, voel ik me zo verbonden met de personages en het verhaal dat ik me nooit alleen voel. En als ik teveel in mezelf begin te praten, bel ik gewoon iemand op om lekker lang tegenaan te kletsen. 😉
Benieuwd naar de schrijversrituelen van de grootheden der aarde? Lees dan het boek Dagelijkse rituelen van Mason Currey.
